Η ανοσία της Δημοκρατίας και του ιού

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουμε την αίσθηση ότι βιώνουμε συνθήκες που παρακολουθούσαμε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας ή σε βιβλία με συνωμοσιολογικό περιεχόμενο  ή αρθρογράφους με ιδεολογική αφετηρία που βρίσκεται στα άκρα του πολιτικού μας συστήματος. 

Η βιωμένη πραγματικότητα μας φέρνει σε επαφή με χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης που είχαμε εναποθέσει στην άκρη της καθημερινότητας, την περίοδο ειδικά που ήμασταν απασχολημένοι με ενασχολήσεις που σήμερα εν μέσω πανδημίας μας φαντάζουν τόσο μακρινές και στηριζόμενες σε πλάνες και ψευδαισθήσεις. 

Η επέλαση του Covid19 μας δείχνει με περίτρανο τρόπο  ότι ζούμε πράγματι σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Μια παγκοσμιοποίηση όμως που δεν εδράζεται μονοδιάστατα στην οικονομική συνέργεια αλλά στην βαθιά αλληλεξάρτηση ανάμεσα σε κοινωνίες και πολίτες. Η αλληλεξάρτηση ανάμεσα σε κοινωνίες αλλά κυρίως και η συνειδητοποίηση ότι οι πράξεις μας έχουν επιρροή όχι μόνο σε εμάς αλλά και σε ανθρώπους που διαβιούν χιλιόμετρα μακριά από εμάς αποτελούν την πιο τρανταχτή απόδειξη για το πως ο πλανήτης μας έχει γίνει πια ένα παγκόσμιο χωριό. 

Πέρα όμως από την συνειδητοποίηση της αλληλεξάρτησης των κοινωνιών μας και την ανάγκη για την αποδοχή της  ενσυναίσθησης της κοινής μας μοίρας, η επιδρομή του ιού Covid φέρνει στην επιφάνεια και τις χρόνιες παθογένειες των κοινωνιών μας και συγκεκριμένα της Ελληνικής. Η Ελληνική Κοινωνία αντιμέτωπη με το άγνωστο και τον συλλογικό πανικό που δημιουργεί, δικαιολογημένα σε έναν βαθμό , η απειλή του θανάτου είναι πλέον αντιμέτωπη με τον καθρέφτη της, και το τι θα αντικρύσει σε αυτή την αναμέτρηση με τον καθρέφτη θα κρίνει και την πορεία της κοινωνίας τα επόμενα χρόνια. Είναι η μοναδική ευκαιρία που έχουμε ως κοινωνία να επιλέξουμε το συλλογικό πάνω από το ατομικό, την έφεση στον ωχαδερφισμό και σε έναν αρρωστημένο ατομικισμό, που δεν έχει καμία σχέση με την έννοια της ατομικότητας, με την πίστη και την υπηρέτηση ενός υψηλότερου και σημαντικότερου στόχου που στέκεται πάνω από τις ατομικές μας ιδιοσυγκρασίες και τα μικροσυμφέροντα μας. 

Σε περίπτωση που επιτρέψουμε στα κατώτερα ένστικτα και στις πιο φοβικές και συντηρητικές μας ανασφάλειες να κυριαρχήσουν σε αυτό τον αγώνα επιβίωσης όχι μόνο για την προσωπική μας υγεία αλλά κυρίως για την συλλογική μας αίσθηση αξιοπρέπειας, η ήττα θα είναι βαριά, σκληρή και θα διατηρηθεί στον διάβα του χρόνου για τα πολλά επόμενα χρόνια, έχοντας θέσει τις βάσεις για την δημιουργία μιας κοινωνίας του ατομισμού, της ανασφάλειας και της έλλειψης ενσυναίσθησης.  Η κυριαρχία του φασισμού δηλαδή μέσω Covid19. Σε αντίθετη περίπτωση η ανθρωπότητα στο σύνολο της θα έχει καταφέρει ένα μεγάλο βήμα προς το εξανθρωπισμό της, την αλληλεγγύη και την επιστημονική πρόοδο με παράλληλη κατάρρευση του λαϊκισμού και της χυδαιότητας ως πολιτικής πρακτικής. 

Ας ελπίσουμε ότι ο ιός covid19 δεν θα ανοίξει την κερκόπορτα και στον ιό του λαϊκισμού και του ρατσισμού, γιατί αν επικρατήσει το ανοσοποιητικό της δημοκρατίας θα δεχθεί ένα σχεδόν ανεπανόρθωτο πλήγμα.

Leave a reply